W starych budynkach zazwyczaj brak izolacji poziomej i pionowej murów, co powoduje, ze mury zaczynają nasiąkać wilgocią. Ilość wody absorbowanej przez mury uzależniona jest od porowatości materiału budowlanego oraz od stopnia wilgotności podłoża. Górna granica zawilgocenia murów uzależniona jest od zagęszczenia kanałów kapilarnych w materiale budowlanym oraz od możliwości odparowywania wody. Im szczelniejszy tynk pokrywający mur, tym większa wysokość nasiąkania murów, ponieważ utrudnione jest odparowywanie wody. Orientacyjna wysokość podciągania wody z gruntu wynosi najczęściej około 1,5 metra nad poziom gruntu, maksymalnie do 5-6 metrów.

Woda z gruntu zawilgaca ściany piwnic, a czasem też ściany nadziemnej części budynku. Rozpuszczone w wodzie sole po odparowaniu wody krystalizują i tworzą wykwity, które mogą powodować kruszenie się tynków i murów. Po dłuższym czasie może być to niebezpieczne nawet dla konstrukcji budynku. Pomiędzy murem a tynkiem powstaje pusta przestrzeń, powodując odpadanie tynku. Systematycznie maleje skuteczność izolacji cieplnej i rosną rachunki za ogrzewanie. Często się zdarza, że po osuszeniu domu koszty ogrzewania maleją nawet o połowę. Woda jest jednym z najpoważniejszych zagrożeń dla starych budynków. Wilgoć wnika głęboko w niezabezpieczone mury, obniża wytrzymałość ścian i sprawia, ze zmniejszą się trwałość tynków. Aby budynek uzyskał swoją pierwotną stabilność należy go osuszyć, a cegły po wyschnięciu uzyskują posiadaną poprzednio wytrzymałość. Remont domu bez jego osuszenia nie będzie trwały albowiem tynki, farby i tapety będą odpadać a na ścianach pojawi się grzyb. Często po ociepleniu starych domów styropianem, ich zawilgocenie gwałtownie rośnie, ponieważ nie posiadają sprawnych izolacji przeciwwilgociowych a nowa warstwa termoizolacyjna nie pozwala na oddychanie murów